بعضی از آدما یه کارایی میکنن که تو نه ازشون ناراحت میشی نه عصبانی میشی نه متنفر میشی هیچی!!! فقط به یه نقطه خیره میشی با خودت میگی:”واقعا نمیفهمه؟”
بعضی از آدما یه کارایی میکنن که تو نه ازشون ناراحت میشی نه عصبانی میشی نه متنفر میشی هیچی!!! فقط به یه نقطه خیره میشی با خودت میگی:”واقعا نمیفهمه؟”
حتی من از تصور اینکه به من فک میکنی میمیرم...
#مکث_امروز
اگرآدم فرهیخته ای هستین و یا سواد اجتماعی تون متوسط رو به بالاست این متن رو بخونید شاید شماها بتونید رو بعضی اطرافیانتون که این جور صفحات رو دنبال میکنن تاثیر بذارید. با تشکر
_پدیده ی شاخ های اینستاگرام!
اگر اهل اینستاگرام باشید احتمالاً پیج ** را می شناسید.
این پیج شما را با افرادی آشنا می کند که اغلب دچار اختلال شخصیت خودشیفته، نمایشی(هیستریونیک) یا مرزی و یا ترکیبی از این سه هستند.
خودشیفته ها سعی دارند خود را افرادی ثروتمند و یا به قول خودشان لاکچری معرفی کنند
از مهمانی ها و رستوران ها و ماشین های شان فیلم می گیرند و به مخاطبان خود القاء می کنند که در شرایطی رویایی زندگی می کنند
که در مخیله بیننده هم نمیگنجد( البته با قطعیت می توان گفت اغلب این افراد متعلق به طبقات بالای اجتماع نیستند و آنها صرفاً آرزوهای خود را به تصویر می کشند).
زنان هیستریونیک(نمایشی) در زننده ترین حالت ممکن اندام خود را به نمایش میگذارند و عشوه های مصنوعی و نچسب را از خود بروز میدهند.
اغلب آنها به قدری عمل زیبایی انجام داده اند که حتی تقارن صورتشان به هم خورده است و حالتی غیر عادی پیدا کرده اند.
اشخاص بردر لاین(مرزی) هم که دچار اختلال در هویت هستند یک روز از سیاه مستی خود فیلم می گیرند و روز دیگر از شرکت در مراسم عزاداری امام حسین.
یکی همه چیز را با هم می خورد و فیلم می گیرد و دیگری از قماربازی هایش می گوید.
یکی از گریه و زاری هاش برای از دست دادن عشقش فیلم میگیرد و دیگری از فحاشی هایش به فالوورهای عزیزش.
یک روز حکیم می شوند و پند اخلاقی می دهند و دیگر روز با چرندیات شان درحال نئشگی دیگران را مستفیض می کنند، دسته ای دیگر که سنتی تر هستند از سابقه ی حبس و زندان می گویند
و جای زخم قمه و چاقو بر بدن خود را مانند نشان افتخار به فالورهای خود تقدیم می کنند.
این افراد همه دچار اختلالات شخصیت هستند
و در همه جای دنیا هم این اختلالات وجود دارد
اما قسمت تلخ و دردناک ماجرا این است که این افراد هر کدام چند صد هزار بلکه یک یا دو میلیون نفر فالوور دارند
و اغلب از راه تبلیغات درامد خوبی هم کسب می کنند.
این نشان از حال خراب جامعه ما دارد
به این معنا که افراد بیمار در جامعه ما جای رشد بیشتری دارند
بیشتر دیده می شوند تا آدم های حسابی و سالم.
و اینها بعد از زمانی ملاک و مرجع بسیاری از نوجوانان و جوانان برای تعیین اهدف و ارزش های زندگی می شوند.
اتفاقاً پیچی هم در اینستاگرام وجود دارد به نام آدم حسابی ها
که افراد فرهیخته جامعه را معرفی می کند می توانید ببینید چقدر مخاطب کمتری از کسی دارد که از خریدها و قلیان کشیدن هایش هر روز فیلم می گذارد!!!!
اما فالوور های این افراد به سه دسته تقسیم می شوند
دسته اول صرفاً برای خندیدن آنها را دنبال می کنند که این خود نشان از بی حوصله گی جامعه ما برای موضوعات جدی و مهم زندگی دارد
پیگیری این افراد و خندیدن به آنها برایمان جذابتر از خواندن دو خط کتاب است.
دسته دیگر آمال ها و آرزوهای شان را در این افراد دنبال می کنند که احتمالاً خودشان مبتلا به چنین اختلالات روانی می باشند
و دسته ی بعدی هم مدام به این افراد فحاشی می کنند، آنها را دنبال میکنند و از سویی رکیک ترین الفاظ را برای شان به کار می برند.
باید گفت این دسته سوم نیز آمال ها و آرزوهای شان چیزی بیش از آن فرد نیست و چون خود نتوانسته اند به هر طریقی دیده شوند آنها را مورد تهاجم قرار میدهند.
جامعهای که ارزشهای سالم و انسانی اش روز به روز افول کند
افرادی با نازلترین کیفیات انسانی تبدیل به اسطوره هایش میشوند.
این جامعه دارد افراد برجسته و سالم خود را زنده به گور می کند
و بیمار ترین ها را به اوج میرساند
این یعنی فروپاشی اخلاقی جامعه.
تا حالا هیچ زنی رو ندیدم که بدونِ تعریف، فکر کنه قیافهاش خوشگله!
ارزش بعضی چیزا با به زبون آوردنش از بین میره. این آخرِ بدبخت بودنه که به کسی بگی گاهی حالم رو بپرس.
همیشه دیدن یه پیام ناگهانی، شنیدن یه سلام بیهوا، از آدمی که انتظارش رو میکشی، میتونه حال و روزت رو عوض کنه.
گاهی آدم، خودش رو گم و گور میکنه، فقط به این امید که یه نفرِ «مشخص» سراغش رو بگیره. بر خلاف تصور، خوشحال کردن آدمِ غمگین خیلی سخت نیست، فقط کافیه وانمود کنی به یادش هستی.
هرچه بیشتر فکر میکنم میبینم فرق بزرگی ست میان من و اویی که گرسنگی ونداشتن اجبارِ همیشگی اش است ! هرچقدر که ننوشم نبینم ، بازهم این ترازو هم سان نمیشود، خیال ویرانی یک شب او ، به اندازه ی تمامی سی روز من و توست که بی تشویش از فردا سحر میشود. . .
واقعیت از این قرار است، تنها فقر نیست که آدم را بیتاب میکند ، سخت است بی رویایی از فردا شب را به صبح برسانی وقتی نداشتن ، اجبار هر روز و هرسال تو باشد !
هرچه بیشتر فکر میکنم میبینم روزه ی من ، تنها روزه ی نخوردن و ننوشیدن نیست ، هرچقدر هم ننوشم حال اویی که باید ، درک کردنی نیست.دستی باید گرفت ، رویی را باید بوسید ، بلکه هوای دلهایمان هم کمی تازه شد . . .
+ اولین چیزی که از شما تو بخش اورژانس میپرسن اینه که از یک تا ده به دردت چه شمارهای میدی...
این سوال رو صدها بار از من پرسیدن...
و یادمه یه بار وقتی که نمیتونستم نفس بکشم و قفسه سینهام تو آتش میسوخت، با اینکه نمیتونستم حرف بزنم ۹ تا انگشتم رو بالا گرفتم و نُه رو نشون دادم...
بعداً وقتی بهتر شدم پرستار اومد و بهم گفت که من یه مبارز واقعی هستم.
ازم پرسید: میدونی از کجا میدونم؟
چون دردی رو که ده بود، گفته بودم ۹!
اما حرفش خیلی هم حقیقت نداشت... بخاطر شجاعتم به اون درد نگفتم ۹... دلیل اینکه گفتم ۹ این بود که درد شماره دهم رو نگه دارم برای یه وقت دیگه...
و الان وقتش بود.
ده بزرگ و وحشتناک،
از دست دادن تو بود...
رفتن تو درد شماره ده من بود