🔻
ببین، شب خودش یه چیزیه.
تو شب یه کارایی هست که تو روز نیست؛
مثلن یه چیزی که فورا به ذهن انسان میرسه دیدار ِ یار.
دیدار یار بیشترش تو شبه دیگه.
تو روز یه حالت معمولی و چه خبر، تو چطوری و مراقبت کن و غیره پیش میاد، انسان اصن مزاجش تباه میشه.
شب بهتره، صمیمیه.
اصن تو ادبیات ما هم هست.
حالا خودنمایی نباشه، من خیلی دنبال شعر و اینا دنبال میکنم. اشاره زیاده به شب...
یا خودِ خواب؛ ببین این بحث خواب خیلی پیچیده ستا.
یعنی اون خوابیدن و خواب دیدن و رویای واقعه و صادقه و غیره به کنار، که یهو چیز میشه میبینه فک میکنه یه خوابی دیده.
یا اون قضیه‌ی احتلام جوانان که خودش مفصله!
اما شب در عین حال یه فرصتی هم هست واسه‌ی نخوابیدن.
چون ساکته، با خودتی، نگا میکنی میبینی داس نقره وسط آسمان، میگی وای جمشید چی داره میاد به سر ما.
یا ورمیداری نشونش میدی به بعضی نفرات، که عمدتاً به یه‌ورشون هم نمیگیرن، اما گاه گداری اگه بگیرن یه اثر خوبی داره.
مث حس نشون دادن ماه به دیگران میمونه.
#چهرآزی
