حرفمان که میشد،
استرس تمامِ وجودم را فرا میگرفت...
نکند از دستش بدهم؟
نکند من بمانم و کوهى از خاطره؟
نکند منى که بعدِ عمرى دل باختم،بشکند دلم!
نکند تمامِ دو نفره هایمان را با دیگرى تکرار کند؟
تماس هایم بى پاسخ میماند ومنفورترین صدای دنیا
در گوشم تکرار میشد؛
"مشترکِ مورد نظر پاسخگو نمیباشد"
برایش مینوشتم؛
آدمیزاد است دیگر جانم بحث میکند
فرقى نمیکند مقصر کیست
همین که بحث میکنیم یعنى،
قلبمان هنوز براى هم میتپد
یعنى مهم است برایمان که شبیه یکدیگر شویم!
ارسال کردم و خواند
ولی جوابی نداد
باز نوشتم؛
-جانم؟
باز هم خواند و جواب نداد
-عزیز دل...؟
سکوت بود و سکوت!
و هیچ چیز لعنتى تر از بى پاسخ گذاشتنِ پیام نیست
قدیم ترها خودمان را قانع میکردیم که شاید پیغامم نرسیده باشد
و هى ارسال میکردیم و ارسال...
حالا اما این تکنولوژىِ لعنتى همان اندک دلخوشى را هم از ما گرفت و
با وقاحتِ تمام به ما میفهماند که ؛
خواند و پاسخ نداد
که خواند و تحقیر کردنِ تو را ترجیح داد
لعنت به تکنولوژى
لعنت به پیغامهاى بى جواب
#علی_قاضی_نظام
آهِ با مَد . . .
