هرچه بیشتر فکر میکنم میبینم فرق بزرگی ست میان من و اویی که گرسنگی ونداشتن اجبارِ همیشگی اش است ! هرچقدر که ننوشم نبینم ، بازهم این ترازو هم سان نمیشود، خیال ویرانی یک شب او ، به اندازه ی تمامی سی روز من و توست که بی تشویش از فردا سحر میشود. . .
واقعیت از این قرار است، تنها فقر نیست که آدم را بیتاب میکند ، سخت است بی رویایی از فردا شب را به صبح برسانی وقتی نداشتن ، اجبار هر روز و هرسال تو باشد !
هرچه بیشتر فکر میکنم میبینم روزه ی من ، تنها روزه ی نخوردن و ننوشیدن نیست ، هرچقدر هم ننوشم حال اویی که باید ، درک کردنی نیست.دستی باید گرفت ، رویی را باید بوسید ، بلکه هوای دلهایمان هم کمی تازه شد  . . .