منطقی ترین تصمیم من تویی

میپرسم قصد خواب نداری جانم؟
دستی به موهای برهم ریخته اش میکشد و میگوید
تو صبحِ زود بیدار شده ای
خسته ای
همین نیم ساعت پیش گفتی گیجِ خوابم
فردا هم که باید صبحِ زود بیدار شوی
کلی هم کار داری
منطقی ست که بخوابی...
دوباره میپرسم قصد خواب نداری جانم؟
لبش را کج میکند و چند مرتبه پلک میزند و ابرو بالا می اندازد و میگوید نه !
میگویم قهوه را دم میکنی یا دم کنم؟
ادامه میدهد که منطقی نیست جانا!
تو بخواب!
میگویم اتفاقا خیلی هم منطقی ست!
شبی که تو بی خواب شوی
منطقی ترین تصمیم جهان در آن شب، به نام من ثبت میشود!
منطقی ترین تصمیم جهان
دو صندلی ست رو به روی هم
در نیمه ی تاریکِ خانه، کنارِ پنجره...
همراه دو فنجان قهوه ی تلخ و داغ
البته که با خنده ی شیرین ات همراه میشود...
همراه میشود با چشمان زل زده ات به چشمانم
به چشمانم که سرخ شده است، خمار شده است ، سخت بازو بسته میشود اما قیدِ خواب را زده...!
گیج و گنگ نگاهم میکند
ادامه میدهم که عزیزم کار و خستگی که همیشه هست
نگذار این روزمرگی برایمان تصمیم بگیرد!
برایش منطق خودت را تعریف کن...
حالا قهوه را دم میکنی یا دم کنم؟
میگوید دم میکنم...فقط یک بوسه به آن تصمیم منطقی ات اضافه کن که وقتی قرار است برایم شعر بخوانی نور ماه را از روی لب هایت بچینم...
میگوید و می رود و دفترچه ی شعرم دنبالش راه میافتد...!

#خسرو_شکیبایی

بعضی وقت‌ها(روزگار)
یکی طوری می‌سوزونتِت که
هزار نفر نمیتونن خاموشت کنن!
بعضی وقت‌ها هم یکی طوری
خاموشت می‌کنه که هزار نفر
 نمیتونن روشنت کنن!
#خسرو_شکیبایی

خاطراتت دردناکه

‏خاطراتی که آدماش نیستن غم انگیزه ولی دردناک خاطراتیه که آدماش هستن ولی شبیه خاطراتت نیستن .

زندگی کن ، راحت باش

به ما نمیخوری آخر!
نمیدانم شاید هم ما به تو نمیخوریم!
مثلا ما عاشق سینما بودیم.
امااگر خدارحم میکردومدرسه اُردویِ سینما میگذاشت رنگ سینما را میدیدیم.
لباسمان را همیشه با این شعار که "چندروز دیگه قد میکشی برات کوچیک میشه"چند سایز بزرگتر میگرفتند.
لباس کهنه میشد و میخواستیم بیاندازیم دور اما هنوز اندازه مان نبود.
داشتنِ پلی استیشن آرزو بودجانِ تو!
نهایت ناپرهیزی مان اجاره پلی استیشن بود و تا صبح ده نفری آنقدربازی میکردیم که زیدان کمر درد میگرفت!
تازه یک رفیق داشتم که نصف روز گُم شده بودو بعد از کلی دنبالش گشتن فهمیدندرفته حمام وجلوی کف شور را با جوراب گرفته وتا نیم متر حمام را پر از آب کرده و داخلش خوابیده..!
وقتی هم که دربِ حمام را باز کرده بودند خانه را آب ورداشته بود.. .
آری درست حدس زدی،وان دلش میخواسته بچه!
از مدرسه برایت نگویم رفیق.. .
بوفه کلا کساد بود.
مگرکسی جرأت داشت خوراکی بخرد؟
یک دوستی داشتیم تیزو بز.
یک روز چیپسی گرفته بود ولایِ کاپشن پنهان کرده بود و نرم نرمک میلنباند که بچه ها فهمیدندو از چند زاویه احاطه اش کردنندو دنبالش دویدند.
در این تعقیب وگریز همانطور که داشت میخورد و میدوید لحظه ای برگشت تا پشت سرش را نگاه کند که دید همه ایستادند..وقتی به خودش آمد صورتش به تورِ والیبال گیر کرد و دو دور چرخید و با شدت زمین را بوسیدو در حالی که داشتند وی رابه بیمارستان منتقل میکردنند بچه ها میخندیدند و باحالتی پیروزمندانه چیپس را خِرچ وخورچ میکردنند.
دوست دارم هِی بگویم اما باور کن هشتاد درصد زندگی مان قابل پخش نیست!
میدانی سخت بودا..همه چیز سخت بود اما کِیف میکردیم..لذت میبردیم..یک کیک ونوشابه قدِ مسافرتِ شمال حال میداد.
تو را نمی دانم اما از وقتی هم که خودمان را شناختیم نخواستیم زندگی را سخت بگیریم...همیشه خلاف قاعده بازی کردیم و به حالِ دلمان احترام گذاشتیم.
توصیه میکنم تو هم سخت نگیر.. .
اصلا بگو ببینم از چند سالگی خاطرات را یادت هست؟
پنج سالگی؟ شش؟ هفت؟
چند سالگی؟
از آن روزی که خاطرات را به یادداری تا به امروز با چه سرعتی گذشته؟
مثل برق و باد نه؟
ببین رفیق.. .
از امروز هم تا آخرین روزهای زندگی ات مثل همین برق و باد خواهد گذشت.. .
زندگی کن
راحت باش.. .
راستش، گذشته در اوج شوخی و خنده و سختی به ما یاد داد غرور و ادا اطوار و زیر اَبرو برداشتن برای مرد نیست!
یاد گرفتیم مرد باید مشتی باشد..مشتی یا همان جنتلمن!
مشتی باش
یکجوری زندگی کن حرفِ دل را برایت بگویند..
که روی مرامت حساب باز کنند.
نمی دانم
یکجوری که بی بهانه دوستت داشته باشند.

نیمه ثابت

ی گفت پیدا کردن نیمه گمشده مثل بازی با خمیر می مونه!
وقتی می گردی دنبال نیمه گمشدت، منتظری کسی پیدا شه که همانطوری که تو هستی، زندگی کنه، آهنگ گوش بده، فکر کنه، حرف بزنه، درست مثل یه نیم کُره فلزی که واسه کامل شدن دنبال یه نیم کُره دیگه می گرده.
بعد یه آدم خمیری پیدا میشه که می تونه تغیر شکل بده، مثل تو زندگی کنه، آهنگ گوش بده، فکر کنه، با خودت میگی این همونه که دنبالش بودم، اما خب اون خمیریه، موندنی نیست، تو سختی ها کم میاره، با اولین ضربه شکلش عوض میشه، وا میره، از دست میره، چند وقت بعد می بینی نیمه گمشده کسی شده که هیچ شباهتی به تو نداره!
می گفت حاضرم نیمه گمشدم یه مثلث متساوی الاضلاع باشه، اما بمونه!
قهوه سرد آقای نویسنده / #روزبه_معین

چشمانم خمار است

میپرسم قصد خواب نداری جانم؟
دستی به موهای برهم ریخته اش میکشد و میگوید
تو صبحِ زود بیدار شده ای
خسته ای
همین نیم ساعت پیش گفتی گیجِ خوابم
فردا هم که باید صبحِ زود بیدار شوی
کلی هم کار داری
منطقی ست که بخوابی...
دوباره میپرسم قصد خواب نداری جانم؟
لبش را کج میکند و چند مرتبه پلک میزند و ابرو بالا می اندازد و میگوید نه !
میگویم قهوه را دم میکنی یا دم کنم؟
ادامه میدهد که منطقی نیست جانا!
تو بخواب!
میگویم اتفاقا خیلی هم منطقی ست!
شبی که تو بی خواب شوی
منطقی ترین تصمیم جهان در آن شب، به نام من ثبت میشود!
منطقی ترین تصمیم جهان
دو صندلی ست رو به روی هم
در نیمه ی تاریکِ خانه، کنارِ پنجره...
همراه دو فنجان قهوه ی تلخ و داغ
البته که با خنده ی شیرین ات همراه میشود...
همراه میشود با چشمان زل زده ات به چشمانم
به چشمانم که سرخ شده است، خمار شده است ، سخت بازو بسته میشود اما قیدِ خواب را زده...!
گیج و گنگ نگاهم میکند
ادامه میدهم که عزیزم کار و خستگی که همیشه هست
نگذار این روزمرگی برایمان تصمیم بگیرد!
برایش منطق خودت را تعریف کن...
حالا قهوه را دم میکنی یا دم کنم؟
میگوید دم میکنم...فقط یک بوسه به آن تصمیم منطقی ات اضافه کن که وقتی قرار است برایم شعر بخوانی نور ماه را از روی لب هایت بچینم...
میگوید و می رود و دفترچه ی شعرم دنبالش راه میافتد...!

خوشبخت نیستم

من تصور می کردم ادامه دادن بدون او غیرممکن است.اما حالا بعد از چندین سال همه چیز به روال عادی اش بازگشته است.شاید بگویید گذر زمان همه چیز را حل میکند.اشتباه نکنید.موضوع زمان نیست،وقتی عمیقا غمگینید،آنقدر که بار غم شانه هایتان را خم میکند،ناگهان تمایل عمیقی به رها شدن می کنید.این است که وا می دهید.ما با توجیهاتی رفته رفته غم را بی ارزش می کنیم.در واقع سیستم دفاعی پنهانی درون هر شخص است که آرام آرام غم را کمرنگ می کند.توجیهاتی مثل لیاقتم را نداشت...شاید اصلا با او خوشبخت نمیشدم و خیلی چیزهای دیگر.هرچند خوب میدانیم برای ادامه دادن چاره ای جز این نمی ماند.
این است که حالا زندگی من به حالت قبلش بازگشته است.میدانید شاید اصلا با او خوشبخت نمیشدم...

وای از این روزا

وقتی دوست نداری حتی به اندازه ی یه دلتنگی هم آسیب ببینه یعنی بزرگ شدی!
یه وقتایی سخت تر از دل کندن اینه که حتی نذاری کسی بهت دل ببنده!

عناصر گم شده

‏انصاف ؛ وجدان و انسانیت عناصر گمشده عصر کنونی هستند، این واقعیت گزنده و تلخیه

فهمیدن

‏وقتی میگین مشکل ما نفهمیدن نیست زیاد فهمیدنه متوجه میشم جای شما تو ایران نیست، توی جهانم نیست ،کلا باید برید یه کره خاکی دیگه اونجا بفهمنتون

ســالهـاست بــــﮧ تــنـهـایــے عـادت کـــرده ام....

دوســتــے میــگـفت عـیــب تــنـهـایــے ایــن اســت کـــﮧ

عـادت مــیـکـنــے ... خــودت تـصــمـیـمــے مـے گیرے ،

تــنـها بـــﮧ خــیـابان مــے روے،

و بـــﮧ تــنـهـایــے قـدم میزنـے .

پــشـت مــیـز کــافـے شــاپ تــنـهـایــے مـے نشینـے

و آدمــهـا را نــگاه میــکنے ،

ولــی مــن بـــﮧ خـاطر هــمـیــن حـــــــس دوســـتـش دارم .

تــنـهـا کـــﮧ باشـے نگاهـــت دقــیـق تــر مــے شــود و مـــعـنـا دار ؛

چــیـزهــایــے مـے بینے کـــﮧ دیگران نــمے بینند،

در خــیـابان زودتر از همـــﮧ میــفـهـمـے پایــیـز آمده

و ابرها آســمـان را محـــکـم در آغــــوش کشـــیـده اند

مــیـتـوانــے بے توجـــﮧ بـــﮧ اطــراف،

ســاعتهــا چـشـم بـــﮧ آســـمان بــدوزے و تــولد باران را نظاره گــر باشــے.

بــــراے هــمـیـن تــنـهـایـــے را دوســـت دارم

زیرا تــنـهـا حســے اسـت کـــﮧ بــــﮧ مــن فــرصـت مـــی دهــد خـــودم باشـــم

با خـــودم کـــﮧ تــعـارف نــدارم !

ســالهـاست بــــﮧ تــنـهـایــے عـادت کـــرده ام....
:))))

باید کسی باشد

باید کسی باشد

کسی که وقت عصبانیت با یک جمله تورا بخنداند

کسی که وقت بی خوابی هایت پیام بدهد، زنگ میزنم تو فقط گوشیتو بردار،گوش کن!!! 

و برایت آنور خط از "شازده کوچولو" بخواند،برایت آهنگ مورد علاقه ات را بگذارد،بخواند. 

انقدر که دیگر فقط صدای نفسهای منظمت بیاید

و مطمئن شود که بی خوابی ها تمام شده است!

انقدر که صدای خودش بگیرد ازبس که تلاش میکرده کسی را بیدار نکند!

عزیز من

باید کسی باشد

کسی که هر لحظه اصل حال آدم را بپرسدو به خوبم های بیخودی ای که در جواب همه می دهی، اکتفا نکند!

منطق :)

مشکل دقیقا از همانجا شروع شد که دوستم عاشق شد. بله عاشق شد. عاشق یکی از دخترهای دانشگاهشان. بعد از آن زمان بود که سیر مکالمات مبهم و غیر مبهمش با من شروع شد. نمیدانم چرا حس میکرد من تجربه‌ی عشقی داشته‌ام و از سر گذرانده‌ام و مثلا میخواست از من تجربه کسب کند. شاید هم کسی دور و برش نبود و من تنها کسی بودم که بعد از شنیدن حرف‌هایش متلک بارش نمیکردم. مینشستم گوش میدادم. پیام‌هایش را نگاه میکردم. گاه جوابی هم از سر استیصال میدادم. میدانید، آدم وقتی بخواهد بعد از عاشق شدنش آن را با منطق توجیه کند به فنا می‌رود. تنها جوابی که نهایتا به خودش می‌دهد «نمی‌دانم‌» است. ولی وقتی بخواهد با منطق باکسی زندگی کند و بعد از آن عاشق بشود مشکل زیادی نخواهد داشت. دوست من عاشق شد، به قول خودش، خودش را کامل نمی‌شناخت، طرف را کامل نمی‌شناخت و تنها مدخل افکارش من بودم. از نگاه‌های توی راهرو میگفت، از چت‌های مختصر و کم و لحن خودش و لحن مقابل. داشتم فکر میکردم از بیرون واقعا رفتار احمقانه‌ایست. مثل نگاه کردن منطقی به یک عده مست لایعقل که تا خرتناق خورده‌اند و دارند حرکات احمقانه انجام می‌دهند. ناچیزترین حرکات به نظرشان پراهمیت می‌آید و نادیده‌ترین نگاه‌ها پررنگ! در این بین آدم‌ها دو دسته می‌شوند. یا می‌دانند که مست هستند یا نمی‌دانند. و چه بار عظیمی برای دیگران هستند آنها که نمی‌دانند

طاعون تنهایی

دارم فکر میکنم ینى نمیشد یه شب ساعتِ ١٢ میخوابیدم بعد وقتى چشمامو باز میکردم اونى که دلم میخواست کنارم خواب بود؟نه!اینطورى خیلى داستان هندى میشد!حداقل چارتا کوچه باهام فاصله داشت..حداقل چارتا شهر..بیدار میشدم میرفتم دنبال کار و زندگیم مث آدماى دیگه ظهر میومدم خونه،تو خونه بوى غذا میومد ...ینى واقعا نمیشه یه روز یکى دیگه واسه من غذا درست کنه؟!یکى باشه که درو برام باز کنه!اینکه همیشه برگردى خونه و با کلید درو باز کنى ینى هیچکى منتظرت نیس!وقتى از تو خیابون به پنجره ى خونه ت نگا میکنى هیچوقت هیچ چراغى روشن نیس!بعد بیاى پیغام گیر تلفن رو بزنى و اون عاقاهه بگه نُ نیو مسیجز...بعد باز بیاى بیوفتى رو تختت و هى به سکوتِ خونه ت گوش کنى انگار اشیا هم نفس میکشن هى غرق بشى تو اون صداهه..این ینى طاعون...فقط اگرگرفتارش شده باشی؛ گرفتار ِ معنای ِ تام و تمام اش. باید چمبره زده باشه گوشه دلت و مجبورت کرده باشه به پوست و گوشت و احساس، تجربه اش کنی. فقط اگر گرفتارش شده باشی خودت رو به در و دیوار می زنی تا آدم های زندگی ات رو از این طاعون دور کنی، دور نگه داری.

از بی عشقی حرف نمی زنم، از بی پدری و بی مادری نمی گم. از بی دوستی، بی همسایگی صحبت نمی کنم. از تنهایی حرف می زنم. از طاعون ِ تنهایى...

نامه ای به او :)

سلام مخاطب خاص

شبها گذشت و روزها...این که می رود عمر است .یادت هست؟خاطره هارا که مرور می کنی هر کدام طعمی دارد . هر کدام مزه ای را در دهان خیال میریزند.زندگی به رنگ مینشیند.ولی بین این همه طعم و رنگ،من طعم آن روز بارانی را خوشتر دارم .همان روزی که آسمان تا لبه های زمین پایین آمده بود و رنگ ها ریخته بوددر آغوش باد و زندگی میرفت زیر پوست شهر.یادت هست؟

طعم خنده هایت روی نفس های خیابان می نشست و عاشق و معشوقی را ساعتی در خلسه ی هوس فرو میبرد .باران که میخورد روی خواب درخت و کبوتری نمیدانست که بادبادک کاغذی چرا فلسفه نمیداند.چرا کسی از چتر ها نپرسید 

که باران دوست دارند؟

خاطره ها طعم دارند .هرخیابان هم و هر باران...وهر خیابان در باران هم.

دهان خاطره گس شده است...خاطره ای که در میان رگ های عادت میرود...

دلم نوشت ...

من هیچ حالی ندارم. نه خوشحالم. نه غمگینم. نه خسته ام. نه سرحالم. معمولی ام. معمولی ام. معمولی ام.شکایتی ندارم. رضایتی ندارم. افعالم از پنچ، شش تا فعل اصلی تجاوز نمی کند. کار کردن، طراحی کردن، خوابیدن، خوردن، نوشتن، خواندن. 

خدا رحمتش کند می گفت به سر عشق چی اومد بدبخت؟من نمی دونم به سر عشق چی اومد...به درک اصلا.

هیچ نمی دانم چه حالی دارم. سوراخ های دماغم را گشاد کرده ام و دارم سپری می کنم این روزها را. 

هی می خواهم به روی خودم نیاورم که دارم سپری می کنم اما این کار من فقط سپری کردن است.

می دانم این وضعیت اشتباهی ست که نباید تویش بمانم اما مانده ام. 

این "که چی" لعنتی نشسته ست توی دامنم. به هم نگاه می کنیم. می گویم که چی؟ می گوید که چی؟غمی ندارم. بغضی ندارم. هستم. فقط هستم.افتاده ام به آن حال های انفعالی که از خودم سراغ دارم. که شانه بالا می اندازم برای جهان به انضمام مایحتوی ش. فقط یک رضایتی که دارم این است که خوشبختانه  نباید برای کسی توضیح بدهم که چرا  حالم خوب نیس.حوصله ندارم این مزخرف را کش بدهم ...

کاش ...

کاش روزی تلفنم زنگ بخورد 

گوشی را جواب بدهم و تمام آروزهایم معنا پیدا کنند

کاش با من از خودت بگویی 

از این که در نبودنم چه کرده ای ؟ عجیب دلتنگ همین مکث های کوتاه پشت تلفنت هستم .

همین که صدای نفس هایت را بشنوم 

نمیدانی چقدر بی خوابی کشیدم تا شاید یادم برود چگونه میخندیدی 

اما نشد 

من بهتر از هر نت و موسیقی آوایت را بلدم 

هر روز جلوی آیینه می ایستم و به جای تو 

به خودم نگاه می کنم

هر روز حس میکنم که چقدر بیش تر از پیش گوش به زنگت هستم 

به من زنگ بزن 

صدایت همان اتفاقیست که باید بی افتد 

بدون تو و حرف هایت دیگر این روز ها جایی برای خوشبخت شدن ندارد ...

پسرم ...

پسرم ک بدنیا آمد 

نام تورا روی او میگذارم..

هر روز با بهترین تعابیر جهان بیدارش میکنم در آغوشش میگیرم .. 

می بوسمش

بزرگتر که شد 

لابد از پدرش میپرسد

 چرا این اسم را برایش انتخاب کرده ایم؟.. 

پدرش هم طبق معمول

 با غرولند حواله ش میدهد

 به من که برو از مادرت بپرس بگذار ببینم 

اخبار چه میگوید...

من اما

 دستش را میگیرم 

میبیرمش دنج ترین جای خانه ..

پیشانی اش را که بوسیدم

 دستانش را ک در دستم فشردم ..

 آنوقت می نشینم *.*

تو را زار زار برایش گریه میکنم...

ادم های اولین رابطهシ

آدم های اولین رابطه مان هرگز قابل بخشش نیستند

آنها ما را به خیلی چیزها بدبین کرده اند

از بعضی چیزها ترسانده اند

به خیلی چیزها عادت داده اند

ما را از بعضی از لذت های رابطه زده کرده اند

آدم های اولین رابطه هیچ وقت قابل بخشیدن نیستند

شما با همه ی ترس هایتان وارد رابطهٔ دیگری میشوید

حسی نو و انسانی جدید ، اما...

شما بلد نخواهید بود چیزهایی را طلب کنید که آدم اولین رابطه تان شمارا از آنها محروم کرده بوده است

شما سراغ خیلی از حس های سرکوب شده تان نمیروید 

شما از کمبود های آدم های بعدی زندگی تان خیلی بیشتر اذیت خواهید شد

شما زود تر از قبل به هم میریزید

دیرتر وابسته میشوید

 احساستان  کم صدا تر میشود

قدم هایتان آرامتر...

و این دور از قواعد دوست داشتن است

آدم های اولین رابطه مان هرگز قابل بخشش نیستند